Objawy są bardzo różne w zależności od zaawansowania zaćmy i lakalizacji zmętnień. Najczęściej Pacjenci skarżą się na:

• obniżenie ostrości wzroku
• zamazany lub przymglony obraz - niektóre osoby zaczynają wtedy często przecierać swoje okulary sądząc, że przyczyną są brudne szkła
• wyblakłe kolory,
• problemy z widzeniem w nocy,
• efekt halo wokół źródeł światła - spowodowane rozszczepieniem promieni świetlnych na zmętnieniach soczewki.

Zaćma związana z wiekiem rozwija się bardzo powoli i bezboleśnie. Można nie zdawać sobie sprawy z pogarszającego się wzroku, do momentu aż nie zajdzie konieczność wizyty u okulisty w celu zmiany okularów lub soczewek kontaktowych.

Przyczyn rozwoju zaćmy może być wiele.
Najczęściej jest to jednak naturalny proces starzenia. Wraz z z wiekiem soczewka oka staje się ona stopniowo coraz grubsza, bardziej żółta i mniej przezierna. Niektóre choroby ogóle mogą przyspieszać ten proces np.

• cukrzyca
• długotrwałe stosowanie kortykosteroidów

Zaćma może mieć charakter wrodzony i wtedy obserwuje się ją u małych dzieci lub nawet bezpośrednio po urodzeniu. Tego typu zaćma może być wynikiem przebytych przez matkę w czasie ciąży chorób, może mieć również uwarunkowanie genetyczne.
Zaćma występuje też czasem jako powikłanie niektórych chorób samego oka np. zapalenia błony naczyniowej lub jaskry.
Podobnie urazy oka – mogą prowadzić do rozwoju zaćmy, mówimy wówczas o zaćmie pourazowej.
Wiadomo także, że osoby przebywające w zasięgu promieniowania jonizującego lub podczerwonego (wysokie temperatury) są narażone na powstanie zaćmy.

Tak. Istnieje wiele odmian zaćmy. Określa się je podając część soczewki, na której tworzą się zmętnienia, np. zaćma jądrowa formuje się w centum soczewki, a zaćma korowa powstaje, gdy przezroczystość kory wokół jądra soczewki zostaje ograniczona.
Każdy rodzaj zaćmy może być też różnie zaawansowany np. mówimy o zaćmie początkowej czy dojrzałej.

Ponieważ istnieje wiele odmian zaćmy i nawet ta sama odmiana może być bardziej lub mniej zaawansowana.

Tak. Cukrzyca i jaskra sprzyjają rozwijaniu się zaćmy. Sprzyja jej rozwojowi również przewlekłe stosowanie sterydów (leków). Często w tym wypadku dochodzi do rozwoju zaćmy podtorebkowej tylnej, która szybko powoduje pogorszenie ostrości wzroku.

Nie. Możliwe jest jednak utworzenie się zaćmy na obojgu oczach.

Z czasem zmętniały obszar soczewki może się powiększać i stawać się grubszy, prowadząc do pogorszenia wzroku. Proces ten może trwać od kilku miesięcy do kilkunastu lat. Ostatecznie może to doprowadzić do całkowitego zmętnienia soczewki i w efekcie do ślepoty.

Nawrót zaćmy nie jest możliwy, ponieważ naturalna soczewka w trakcie zabiegu zostaje usunięta. Z czasem jednak część pacjentów może uskarżać się na ponowne zamglenie widzenia. Taki stan chorobowy nosi nazwę zaćmy wtórnej (dochodzi do zmętnienia torebki soczewki, którą celowo nienaruszoną pozostawia się w trakcie zabiegu. Do jej leczenia stosuje się zabieg metodą laserową (patrz: Laser Nd:YAG) wykonywany w warunkach ambulatoryjnych (bez konieczności hospitalizacji).

Leczenie zaćmy jest wyłącznie chirurgiczne. Stosuje się wprawdzie kilka rodzajów kropli mających powstrzymać rozwój zaćmy, ale ich działanie jest mało skuteczne. Współcześnie stosowaną metodą operacji zaćmy jest tzw. metoda zewnątrztorebkowa. Polega ona na tym, że wykonuje się jedynie otwór w torebce soczewki, przez który usuwa się zmętniałe masy. Do pozostawionej torebki wszczepia się sztuczną soczewkę, która pozwala na dobre widzenie bez konieczności używania silnych szkieł po zabiegu. Odmianą metody zewnątrztorebkowej jest fakoemulsyfikacja, gdzie specjalne urządzenie rozbija przy pomocy ultradźwięków i zasysa masy soczewki. Metoda ta pozwala na wykonanie małego cięcia i operowanie tylko w znieczuleniu kroplami.

O tym kiedy operować zaćmę, decyduje pacjent wspólnie z lekarzem. Obecnie nie czeka się, aż zaćma całkowicie dojrzeje. Decyzję należy podjąć, kiedy zaćma prowadzi do zaburzenia dotychczasowego trybu życia, przeszkadza w codziennych czynnościach lub pracy.

Zazwyczaj lekarz wykonuje najpierw zabieg w jednym oku, drugie oko możemy zoperować po ok. miesiącu czasu.

Nie. Każdy pacjent ma indywidualnie dobieraną soczewkę. Obecnie dostępnych jest wiele rodzajów soczewek różniących się między sobą wieloma cechami - przede wszystkim materiałem z jakiego są wykonane oraz konstrukcją części optycznej.